از بچگی هم به کامپیوتر علاقه داشتم و هم از دیدن فیلم‌های بروسلی و جکی چان لذت می‌بردم. در هر دو، مهارت و تسلط و توانایی وجود داشت. دانش‌آموز راهنمایی که بودم با تایپ کردن از روی یک دفترچه راهنمای Commodore Plus/4 و تغییر مقادیر و شلنگ تخته انداختن سعی کردم برنامه بنویسم. اما هنر رزمی را به لطف دوست قدیمی‌ام بابک، در بیست و چند سالگی شروع کردم. سبکی که یاد می‌گرفتم کوک سول وان، یک هنر رزمی کره‌ای قدیمی بود، چیزی شبیه کونگ فوی چینی. تا امروز علاقه‌ام به هیچ‌کدام کمتر نشده است. دریای دانشی پشت هر کدام است که اگر همه‌ی عمر هم صرفشان کنم باز هم چیز جدیدی برای یادگرفتن وجود خواهد داشت.
قبلاً از قول شخص معروفی خوانده بودم که برنامه‌نویس‌ها می‌توانند هر چیزی را راحت یاد بگیرند. تا حدود زیادی با این گفته موافقم چرا که ما الگوها را راحت‌تر تشخیص می‌دهیم و عاشق خلاقیت و ماجراجویی‌های کوچک در حین پیروی از مجموعه‌ای از قواعد هستیم. همینطور وقتی با گیر و گورهای یک سیستم، محکم به دیوار می‌خوریم باز هم مصمم هستیم راه حلی برایش پیدا کنیم.
